I saw the signs

มีโอกาสไป ศูนย์ศิลปะวัฒนธรรมกรุงเทพ (BACC) หลายวันก่อน น่าตื่นเต้นที่กรุงเทพ จะมีศูนย์ศิลปะให้แก่คนรุ่นใหม่ แม้จะมีอะไรแปลกไม่ชอบมาพากล แต่ก็ต้องขอบคุณผู้บริหารกรุงเทพ และประเทศไทย ที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล อยากให้อนาคตของชาติเข้าถึงศิลปะจริงๆ เสียที




สถานที่เป็นอย่างไร ออกแบบยังไง ไม่ค่อยถนัดเรื่องตึก และอาคาร จึงไม่ขอกล่าวถึง แต่ที่สะดุดตาเป็นพิเศษก็คือป้ายสัญลักษณ์ต่างๆ ในศูนย์ศิลปะแห่งนี้



ในแวดวงการออกแบบ เคยพูดถึงทิศทางของภาษาสัญลักษณ์เอาไว้กว่าทศวรรษที่ผ่านมาแล้วว่า ป้ายสัญลักษณ์เหล่านี้นี่แหละ ที่อนาคต จะไม่ได้เห็นแค่บนถนน หน้าห้องน้ำ หรือในสนามบินเท่านั้น แต่จะมีบทบาทสำคัญต่อชีวิตประจำวันเป็นอย่างยิ่ง หมายถึง เราอาจจะได้เห็นป้ายสัญลักษณ์ในแทบๆ ทุกๆ แห่งหน แม้แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์



เพราะป้ายสัญลักษณ์ จะเป็นภาษาที่เข้าใจได้ทั่วโลก เหมือนภาษามือ จึงน่าจะง่ายต่อความเข้าใจของทุกคน ทุกแห่งทั่วโลก เป็นไปตามยุคที่การสื่อสาร ย่อโลกให้เล็กลงเท่ามือถือ ลองดูรอบๆ ตัวเราเดี๋ยวนี้สิ มีแต่สัญลักษณ์เต็มไปหมด จนชินตา และยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว



เช่นปุ่มโทรออก หรือวางสายบนโทรศัพท์มือถือ สัญลักษณ์รีไซเคิล ปุ่มเปิดปิดโทรทัศน์ หรืออุปกรณ์อิเล็กโทรนิกส์อื่นๆ บนกระปุกเครื่องสำอาง มีรูปกระปุกเปิด พร้อมหมายเลขให้ทราบว่า ควรใช้ให้หมดภายในกี่เดือนหลังเปิดใช้ ฯลฯ



ก็มีบางเครื่องหมาย ที่ดูยังไงก็ไม่เข้าใจ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เราไม่เข้าใจเอง หรือคนอื่นๆ ก็ไม่เข้าใจ การออกแบบป้ายสัญลักษณ์ให้เรียบง่าย และเข้าใจได้ทุกคน ทุกเชื้อชาติ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อย่างที่เห็นกันจนชินตา



(ป้ายสัญลักษณ์ภายในศูนย์ศิลปะวัฒนธรรมกรุงเทพฯ)